Het was in het najaar van 2007. Bij hoge uitzondering had ik een vrije dag. Als leidinggevende van een team professionals werkte ik keihard en rende van hot naar her. Ik dacht dat ik het naar mijn zin had in mijn baan. Alle bordjes in de lucht houden, oog en oor voor alles en iedereen, gestaag stijgen op de carrièreladder, het eind daarvan nog niet in zicht.

Die ochtend ging ik hardlopen. Op het jaagpad, tussen de Hollandse IJssel en de uiterwaarden gebeurde het: ‘dit is wat ik wil, hardlopen terwijl iedereen op kantoor zit’, klonk het in mijn hoofd. Glashelder was de boodschap. Ik stopte met hardlopen, het was of ik het landschap daar voor het eerst echt zag. Ter plekke besloot ik mijn baan op te geven.

Het was de start van een avontuur: het vinden van mijn bestemming. Snel was duidelijk dat ik zou werken in mijn eigen praktijk. Ik hielp vele, vele cliënten – in alle soorten en maten, van hoog tot laag, van jong tot oud – barrières slechten die hen in de weg staan hun doelen te bereiken. Dit werk werd mijn passie, ik genoot ervan met volle teugen.

Ook ik diende mijn verleden af te pellen, belemmeringen achter me te laten. Ik zocht en vond effectieve interventies en methoden, was tegelijk mijn eigen proefkonijn. Opleiding na opleiding volgde ik. Studeerde en probeerde, las alles wat los en vast zat, ging erin ten onder en kwam weer boven. Ik verzamelde mijn toverschatten, vulde er mijn instrumentenkoffer mee en haalde ze tevoorschijn waar nodig. Ik vond zelf ook mijn veilige haven: een stevige en stabiele basis in mijzelf.

Jaar in, jaar uit deed ik mijn ding. Zoveel groei en ontwikkeling bij mijn cliënten. Zij blij, ik blij. En toch, op den duur ontstond hier en daar een leeg gevoel. Er waren signalen: ik gaf soms geen gehoor aan wat ik voelde, werkte meer dan goed was, voerde strijd met mezelf. Hoorde mezelf soms vaker dan me lief was dingen tegen cliënten zeggen waarvan ik dacht: ‘voor wie is deze boodschap nog meer bestemd?’

Na jarenlang niet te hebben hardgelopen begon ik weer met hardlopen. Na jarenlang niet te hebben geschreven begon ik weer met schrijven. Na jarenlang in een veilige haven vertoefd te hebben, werd duidelijk dat deze haven te klein was geworden. Ik diende dieper af te dalen in mijzelf. Tot mijn schrik stuitte ik op een dijk van een overtuiging, lang onopgemerkt, waarmee ik mezelf tekortdeed. Sta-in-de-weg aan plezier in het leven en verbinding met mijzelf.

Inmiddels ben ik er weer helemaal. Lekker in mijn vel, volop energie, ik geniet. De les die ik -opnieuw-leerde: verandering is het gevolg van groei. Weerstand is de bron van leed. Als je vasthoudt aan het oude stagneert groei, nemen vreugde en levensenergie af. In beweging komen is soms het moeilijkste dat er is, in beweging zijn is heel fijn. Het is het kraantje van energie, overgave aan het leven, go with the flow. Ik ben benieuwd wat deze nieuwe stroom gaat brengen.

En nu verder!