De eerste aanwijzing was het filmpje dat me raakte. Over hoe emoties via de arm, de hand en de pen uit het lichaam stromen. De tweede aansporing kwam via een cliënt die veel had meegemaakt. Door alles op te schrijven werd ze eindelijk bevrijd van heftige emotionele pijn. En hoe onverwacht was daar de mooie vulpen, cadeau gekregen van mijn lief. Het verlangen om te schrijven was als een zaadje geplant. Om me zo uit te drukken, en er naast mijn werk in mijn praktijk anderen wellicht mee te voeden.

Ik schreef een aantal maanden elke ochtend vroeg, koos verschillende stijlen, genoot van het proces, van de kleur en de intensiteit die het de dag gaf. Meer energie, in verbinding met mijzelf, verwonderd ook dat de woorden zich aaneen bleven rijgen. Het stroomde. De eerste column schreef zichzelf. Ik deelde hem met enkele dierbaren en kreeg positieve reacties. De inspiratie voor de tweede ontving ik als een zachte fluistering. Vederlicht, vroeg in de ochtend. Ik maakte direct aantekeningen, voelde hoe het zou vervliegen als ik dat niet deed.

Met dat de tijd verstreek sloeg ook de twijfel toe: wie zit er op jouw verhaal te wachten, er is al zoveel goeds geschreven, alles is al gezegd. Op de dag dat ik de tweede column wilde schrijven zocht ik uitvluchten, stelde uit, doodde de tijd met klusjes. Ik ging een rondje hardlopen en er kwam helderheid. Dit is precies hoe we onszelf tekortdoen. In plaats van trouw te zijn aan de innerlijke oproep, te groeien vanuit wie we zijn, halen we de kritische buitenwereld binnen, raken in conflict met onszelf en bezoedelen onze authenticiteit.

Wie denkt dat hij iets niet kan, krijgt uiteindelijk meestal gelijk. Wie niet weet wat hij wil, is onderweg naar nergens. Wat wil je, hoe zul je weten dat je je bestemming hebt bereikt en wat houd je tegen om daar te komen? Het zijn de eerste vragen die ik stel aan cliënten. Het zaadje dient tot wasdom te komen: door het verlangen zuiver te voelen, voeding te geven, er trouw aan te zijn, concreet vorm aan te geven, én belemmeringen die eventueel in de weg staan op te ruimen.

Wensen zijn een voorgevoel van hetgeen je in staat bent ook daadwerkelijk te realiseren, schreef Goethe. Elk mens heeft dat creatieve vermogen. Hoe zou het zijn het leven naar je huidige opvattingen te verruilen voor een leven naar je diepste verlangens? Te groeien vanuit je kern?