Ik heb hoogtevrees en een slecht richtinggevoel. En toch doe ik niets liever in vakanties dan lopen in de bergen, al meer dan 25 jaar. Ik heb legio voorbeelden van spannende momenten. In Zuid-Spanje verdwalen we op geitenpaadjes die nergens toe leiden. Er bevindt zich een diepe kloof tussen ons en het dorpje ver beneden. Geholpen door een herder dalen we laat in de avond opgelucht af. Ruim zes maanden zwanger ben ik als we verloren raken in een woest en onherbergzaam landschap. Hoog op de top van een berg op La Palma houden we ons vast aan een dood boompje terwijl de wind om ons heen raast, zoon van een paar turven hoog in de rugdrager, steenkoud en hongerig. Nooit ga ik meer naar boven bezweer ik mijn lief. Na een dag rust gaan we weer.

Vakantie in de Alpes-Maritimes, we kamperen. Uitzicht op een hoge berg, je kunt hem beklimmen, een officiële route is er niet. Mijn lief gaat alleen, onze zoon is nog te jong om dit samen te doen. De enthousiaste verhalen maken me overmoedig, ik ga ook! Nog geen uur onderweg ben ik het spoor al volledig bijster. Ik raak verstrikt in manshoge struiken, ik klauter over de rotsen, dwaal en kom er niet uit. In die tijd volg ik veel managementcursussen voor mijn werk. ‘Dit is nog eens een managementtraining!’ schreeuw ik tegen de berg als ik ontdek dat ik mijn telefoon ergens moet hebben laten liggen. Uiteindelijk klim ik op een hoge rots, goddank heb ik mijn telefoon teruggevonden, en bel mijn lief. Ik kan het gewoon niet, hij moet me maar redden. Dat doet hij, samen met onze zoon.

Ik heb mezelf, alles en iedereen en de bergen tijdens de vele avonturen vaak vervloekt. Jaar in jaar uit blijven we flinke tochten maken, met overnachtingen in berghutten, weergaloze vergezichten, onvergetelijke zonsondergangen en sterrenhemels, ontmoetingen met bijzondere dieren, en voor mij ook altijd een stevig portie angstig avontuur. Ik ben zelf vaak initiator van deze tochten, het zijn niet de minste, van de Tour du Mont Blanc tot de Toubkal in Marokko. In de loop van de jaren lijkt de angst echter groter te worden. Is de route duidelijk, sta ik steeds vaker op sommige plekken als een ezel tegen de berg geplakt, wordt de hoogte me te machtig. Of doemt er sneeuw op die een ogenschijnlijk gemakkelijk pad verandert in een glijbaan zo het ravijn in. Angst doet rare dingen met je. Het maakt me zachtmoedig ten aanzien van cliënten. Ik werk met ze, help ze van hun specifieke angst af. Het komt niet in me op ook zo met mijn angst te werken.

Zoon is inmiddels uit de kluiten gewassen en volwassen, onderneemt tochten waar ik niet eens over droom. In een vakantie waarin we praten over voornemens voor het komende jaar zegt hij: ‘maak je eigen keuzes’. Hij wijst me, misschien onbewust, de weg. Ik verlaat me in de bergen op mijn lief en op hem. Zij durven alles, weten de richting. Het is niet waar en het klopt niet. Zo maak ik me afhankelijk en neem ik geen verantwoordelijkheid voor mijn eigen veiligheid. Ik moet mijn eigen mogelijkheden en grenzen respecteren. Mijn jarenlange pogingen om die te veronachtzamen heeft de angst aangewakkerd en alleen maar groter gemaakt. Het vertrouwen dat ik nodig heb zit in mezelf.

Terwijl ik dit schrijf heb ik uitzicht op een berg. Ik ben alleen in Spanje. Een dezer dagen ga ik een tocht maken. Ik voel me sterk. Ik heb het gevoel dat de angst er niet of nauwelijks zal zijn. Hij heeft zijn werk gedaan, ik heb zijn geschenk in ontvangst genomen. Ik verheug me op een prachtige wandeling. Voor de overgebleven hoogtevrees zal ik een collega vragen met me te werken. Soms heb je iemand nodig om verantwoordelijkheid voor jezelf te kunnen nemen.

Van welke angst wil jij afscheid nemen?