Loslaten is voor mij een intrigerend thema. Want: hoe doe je dat? Het punt is dat het juist niet gaat om doen en dan raak ik gemakkelijk de weg kwijt. Ik ‘doe’ namelijk heel graag ‘mijn best’.

Ik ben een jaar of 16 en ik droom dat ik door een donkere tunnel loop, het eind niet in zicht. Urenlang loop ik, ik geef niet op. Ik word moe, ik kan niet meer. Ik geef niet op, het is zo donker. Ik kan niet meer, dodelijk vermoeid, ik ben ten einde raad. Ik kan toch niet opgeven? Ik geef op. Ik ga zitten. De tunnel is plotseling verdwenen en ik bevind me in een hemels landschap, de schoonheid is adembenemend, de intensiteit van de kleuren onwerkelijk. Er heerst rust, het landschap is zo lieflijk en licht. Als ik wakker word ben ik nog diep onder de indruk. Ik zal de droom nooit vergeten.

Begin 2008 start ik mijn coachingspraktijk. Het eerste half jaar heb ik al veel werk. De zomerperiode is rustig. In de vakantie pieker ik: wat als dit niet blijvend is? Als ik aan de bak moet om cliënten te ‘werven’? In de week nadat de schoolvakantie voorbij is spreek ik iemand bij het voetbalveld. Een opdracht volgt, evenals een aantal telefoontjes. Beschaamd denk ik terug aan mijn zorgelijke gedachten. Hoezo vertrouwen in mezelf? Steeds meer komen cliënten op basis van mond-tot-mond reclame. Ik besluit dat dat ‘mijn manier’ is. Twijfel of ik genoeg werk zal hebben heb ik niet meer, het lijkt wel of het mij heeft losgelaten. Hoe heb ik dat gedaan?

In 2016 doe ik een opleiding tot yogadocent. Ik heb er veel plezier in, de opleidingsdagen zijn speels en leerzaam. Daarna breekt een periode aan van zelfstudie. Dagelijks een programma, variëren in houdingen, periodiek reflectieverslagen inleveren bij de docent. Ik pak het serieus op, doe trouw wat ik moet doen en na enige tijd word ik stijf, zo stijf als een plank. Mijn spieren stribbelen tegen, wat is er aan de hand? Ik worstel me door de oefeningen, schrijf erover, maar de reactie van de docent laat op zich wachten. Ik ontdek uiteindelijk zelf wat er aan de hand is: energie wordt opgebouwd in beweging en afgevoerd in rust. Mijn spieren hebben de energie niet kunnen loslaten, ik heb te weinig rust ingebouwd. Ik leer diep uit te ademen en gaandeweg komt de souplesse vanzelf.

In een sessie met een client gaat het over een situatie waarmee hij veel moeite heeft. Ik hoor het mezelf zeggen: ‘emotionele pijn is op zichzelf niet het probleem; dat is het verzet ertegen. We houden vast aan wat niet meer is of verlangen naar iets anders dan wat er is. Het is de kunst mee te stromen met het leven, zonder daarmee tekort te willen doen aan wat mensen overkomt.’ Ik kan de boodschap zelf toevallig ook goed gebruiken. Onze zoon gaat in die periode het huis uit en dat gaat niet van een leien dakje. Pfff, wat is dat moeilijk, je kind loslaten. Ik wil het graag goed doen en ook een beetje op mijn manier. Het is niet zijn manier. Hij laat het me merken door meer afstand te nemen dan me lief is. Ik heb het nakijken.

Ik heb besloten een aantal dagen alleen op pad te gaan. De bedoeling is te schrijven. Maar wat als de inspiratie zal ontbreken? Ik roep mezelf een halt toe, piekeren krijgt gaan kans meer. Wat komt dat komt en het is wat het is. De middag voor vertrek geniet ik in de tuin van de heldere zonnige dag. En daar is het, sneller bijna dan ik het kan bevatten: inspiratie! Zoveel thema’s! Ik maak aantekeningen.

Controle willen uitoefenen op het leven is als het willen vasthouden van golven van de zee. We proberen grip te krijgen op zoveel manieren: door piekeren, anderen beknotten in hun vrijheid, ze vertellen hoe ze moeten doen of zijn, steeds harder werken, schoonmaken, streven naar perfectie, ruzie zoeken, te weinig of te veel eten, hakken in het zand zetten en meer. Het werkt allemaal niet. Verandering is de enige constante, meebewegen met wat het leven brengt, en dus loslaten is gewoon een must.

Loslaten gaat voor mij samen met voelen wat er nu is. Voelen vraagt aandacht. Aandacht geeft toestemming. Toestemming maakt zacht en lost verzet op. Dan kan het stromen en laat het los. Er komt ontspanning, er komt rust. Gaandeweg ben ik door het vermogen los te laten geworteld in mezelf. En vond daarin zekerheid. Met dat ik dit onder de knie kreeg, vond ik vleugels om te vliegen.

Wat wil jij loslaten? Vlieg je met me mee?