In deze columns schrijf ik over mijn ontwikkeling en leven. Ook schrijf ik over thema’s in mijn werk. Ter inspiratie van cliënten of van mensen die moed aan het verzamelen zijn om dat te worden.
De Inspecteur-Generaal stuurt een handgeschreven aanbeveling mee in de leesmap van het managementteam waar ik in die tijd deel van uitmaak. Het gaat om een Leiderschapsprogramma, geschreven met een hoofdletter. Hij houdt daar vaker verhandelingen over en de brochure maakt me nieuwsgierig. Het is erg prijzig, dat wel. Als enige van het MT meld ik mijn belangstelling en ik krijg zijn zegen. Een tamelijk kleine groep deelnemers zie ik, meer dan 10 of 12 zijn het er niet. In het kennismakingsrondje blijkt dat ik met de fine fleur van Haagse ministeries te maken heb. Hoe ga ik me hier doorheen slaan?
Ik heb hoogtevrees en een slecht richtinggevoel. En toch doe ik niets liever in vakanties dan lopen in de bergen, al meer dan 25 jaar. Ik heb legio voorbeelden van spannende momenten. In Zuid-Spanje verdwalen we op geitenpaadjes die nergens toe leiden. Er bevindt zich een diepe kloof tussen ons en het dorpje ver beneden. Geholpen door een herder dalen we laat in de avond opgelucht af. Ruim zes maanden zwanger ben ik als we verloren raken in een woest en onherbergzaam landschap. Hoog op de top van een berg op La Palma houden we ons vast aan een dood boompje terwijl de wind om ons heen raast, zoon van een paar turven hoog in de rugdrager, steenkoud en hongerig. Nooit ga ik meer naar boven bezweer ik mijn lief. Na een dag rust gaan we weer.
Muziek vond ik prachtig. Als kind droomde ik van het concertpodium, mensen gelukkig maken met mijn pianomuziek. In ons gezin ontbrak echte warmte en veiligheid, ik vond er geen gehoor. Op jonge leeftijd al ging ik leven naar verwachtingen van anderen, uitgesproken of onuitgesproken, ik voelde ze haarscherp aan. Ik was onzeker en voelde me vaak alleen. In mijn pubertijd voerde ik diepe gesprekken, moest mensen redden die in de sores zaten.