Aan de Costa Blanca vervolg ik mijn mini sabbatical. Het proces gaat verder. En dus blijf ik lopen. Vele prachtige tochten in de bergen. Ik schreef er eerder over: hoe hoogte me beangstigde, hoe ik de weg regelmatig kwijtraakte. Dat is veranderd.
Na de zomer van 2022 besluit ik tot een mini sabbatical. Ik vertrek de tweede week van oktober. Het worden zeven wonderlijke weken. Ik loop de Camino Primitivo van Oviedo naar Santiago de Compostela in Noord-Spanje, ben even in Nederland, en vertrek weer naar een mooi plekje aan de Costa Blanca. Daar geniet ik van de rust, van de zon, bedwing bergen, ben in stilte op mezelf en trek er op uit.
Loslaten is voor mij een intrigerend thema. Want: hoe doe je dat? Het punt is dat het juist niet gaat om doen en dan raak ik gemakkelijk de weg kwijt. Ik ‘doe’ namelijk heel graag ‘mijn best’.
De Inspecteur-Generaal stuurt een handgeschreven aanbeveling mee in de leesmap van het managementteam waar ik in die tijd deel van uitmaak. Het gaat om een Leiderschapsprogramma, geschreven met een hoofdletter. Hij houdt daar vaker verhandelingen over en de brochure maakt me nieuwsgierig. Het is erg prijzig, dat wel. Als enige van het MT meld ik mijn belangstelling en ik krijg zijn zegen. Een tamelijk kleine groep deelnemers zie ik, meer dan 10 of 12 zijn het er niet. In het kennismakingsrondje blijkt dat ik met de fine fleur van Haagse ministeries te maken heb. Hoe ga ik me hier doorheen slaan?
Ik heb hoogtevrees en een slecht richtinggevoel. En toch doe ik niets liever in vakanties dan lopen in de bergen, al meer dan 25 jaar. Ik heb legio voorbeelden van spannende momenten. In Zuid-Spanje verdwalen we op geitenpaadjes die nergens toe leiden. Er bevindt zich een diepe kloof tussen ons en het dorpje ver beneden. Geholpen door een herder dalen we laat in de avond opgelucht af. Ruim zes maanden zwanger ben ik als we verloren raken in een woest en onherbergzaam landschap. Hoog op de top van een berg op La Palma houden we ons vast aan een dood boompje terwijl de wind om ons heen raast, zoon van een paar turven hoog in de rugdrager, steenkoud en hongerig. Nooit ga ik meer naar boven bezweer ik mijn lief. Na een dag rust gaan we weer.
Muziek vond ik prachtig. Als kind droomde ik van het concertpodium, mensen gelukkig maken met mijn pianomuziek. In ons gezin ontbrak echte warmte en veiligheid, ik vond er geen gehoor. Op jonge leeftijd al ging ik leven naar verwachtingen van anderen, uitgesproken of onuitgesproken, ik voelde ze haarscherp aan. Ik was onzeker en voelde me vaak alleen. In mijn pubertijd voerde ik diepe gesprekken, moest mensen redden die in de sores zaten.
De eerste aanwijzing was het filmpje dat me raakte. Over hoe emoties via de arm, de hand en de pen uit het lichaam stromen. De tweede aansporing kwam via een cliënt die veel had meegemaakt. Door alles op te schrijven werd ze eindelijk bevrijd van heftige emotionele pijn. En hoe onverwacht was daar de mooie vulpen, cadeau gekregen van mijn lief. Het verlangen om te schrijven was als een zaadje geplant. Om me zo uit te drukken, en er naast mijn werk in mijn praktijk anderen wellicht mee te voeden.
Het was in het najaar van 2007. Bij hoge uitzondering had ik een vrije dag. Als leidinggevende van een team professionals werkte ik keihard en rende van hot naar her. Ik dacht dat ik het naar mijn zin had in mijn baan. Alle bordjes in de lucht houden, oog en oor voor alles en iedereen, gestaag stijgen op de carrièreladder, het eind daarvan nog niet in zicht.